Pascal Baetens - Fine Art Photography

C
Download Flash Player.

I was bound to live a long and healthy life. It was not until I turned 34 my motherly-feelings and matching instincts had taken my body in a stormy way. My mother-feel seemed to be made out of the strongest thinkable wood. As teenager and as adult I had often bumped into the violent and brute dynamics of this world as well as my own psyche which held me captive in a painful way. I would be at the side of my own flesh and blood her whole life thanks to my wisdom that I earned through fighting and my mental agility. She would not have to endure what I went through. My motherly conviction imposed on me that no other person but me, a single mother, could raise the creature that owned my genes in a decent way.

In a fierce way, I was my own keeper of flesh and mortality. My healthy lifestyle and my body had always been close to my heart, but even more so after the creature that carried my blood and tormented genes entered my life. A strictly meat-less diet, lots of vegetables en fruit had to keep my body healthy and strong. Almost every day ballet and yoga, for fun but being strong and agile on top of the nice looks were a nice match. Cigarettes nor alcohol were part of my life, fast-food and other sins against a healthy life made me shiver.
The more natural and healthy, the more feminine I felt. However, I never felt I had to show of my beauty. I never wore frivolous lingerie or clothes with cleavage (I'm thankful now I didn't!). Either way, I still was very coquettish, but in a way I thought was very natural and authentic. I really liked compliments about my looks and youthful looks.
Cancer was something for smokers and people who don't do sports and eat pizza and fries, and drink a lot of beer. I was convinced that because of my lifestyle the chances of meeting C. (that how I call my temporary life-partner) would be close to none.
"But Madam, this cannot be cancer! The tumor is much too big, maybe it's a cyst. 40 years is very young for cancer!"
Relief. But nonetheless, I want a rapid and a thorough examination.
"Madam, this condition is grave, the tumor is extensive, the chances of micro-metases are realistic. The treatment consists of amputation of your right breast, chemotherapy, radiation en chemical castration for 5 years"
There is a chance I will die, but I stay hopeful and positive. I am certain that I will lose my hair for a while, my femininity for 5 years, my breast forever.
"Madam, the treatment is not working, we will be starting a new chemo"
The chance I will not make it is rising! I DON'T WANT TO DIE! I'd rather prefer losing my child, even kill her with my bare hands, then leave her to the arbitrariness of a life without me!
"Madame, I you prefer, we will not amputate your breast, but the chance of a relapse is statistically larger"
Doctor, you can amputate anything you want, even if it gives me only 1% extra chance of survival. I CANNOT DIE IN FRONT OF MY CHILD!
Nothing will be as before, neither it will for my body. Pascal agrees to photograph me before the treatments start, as a goodbye to my familiar body. During the treatment I have an identity-crisis, I hold on to the woman in the pictures and I hate the bald, swollen cancer-head with no eyelashes or eyebrows on top of a de-feminined body.
After the operation I often look at the pictures that show a full bosom. Here and now, the breast with the tumor has changed places with a ugly and grinning scar.
While doctors, radiation machines and nausea-causing infuses tried to cure me, I find it hard to
understand myself. I am no longer afraid to die, as long as it concerns myself.
I realise that my life has no more value compared to an African Aids-patient or a victim of a terrorist attack in Iraq.

But the thought of leaving my child was the most awfull thought I ever had during my entire life. I can no longer go on, crying doesn’t help me anymore, I can’t get to sleep. In my dreams I flee and she dies before I do… This way she will not have to live a life without a mother.
In real life I prepare my then 6 year old daughter for the possibility of my death. I want to give her as many of my values and my insights as possible. Later, I want her to realise how much I have loved her. I want to make her as tough and defensible as possible.
I raise her as if every day could be the last one. I talk to her a lot, play with her, we enjoy each other company. We make wonderful trips to Paris, Venice and Crete. Later, when she will visit these places again, she will realize how much I loved her, she will remember what I held dear, she will feel herself near me, if only for a moment.
While I’m fighting to stay alive, the coquettish woman in me is still alive. I feel angry about it, I can’t understand it, why can’t the vain me retreat for a while? It would save me a lot of psychic pain. The pictures comfort me. I’m not the woman I am now. I feel like the woman I was, the woman in the pictures.
I have been extremely lucky. Seven and a half years later I’m still alive, I can feel healthy and happy again. My sweet daughter is now 14 years old. I can relapse any moment. My child now has a foundation that is strong enough to live without me. That is enough to for ever restrain my most horrid fears of all.

K. Top

Ik moest imperatief lang en gezond blijven leven. Pas op mijn 34e hadden het moederschap en de bijhorende instincten me onstuimig overvallen. Mijn moedergevoel bleek uit het hardst denkbare hout gesneden. Zelf was ik als puber en volwassene vaak in botsing gekomen met de brute en wrede dynamieken van deze wereld en bovendien had mijn eigen psyche me meermaals in een pijnlijke greep gehad. Mijn door vechten verworven wijsheid, mijn mental lenigheid zouden mijn eigen vlees en bloed hartstochtelijk bijstaan, haar hele leven lang. Zij zou gevrijwaard zijn van wat ik ooit moest doorstaan. Mijn moederlijke overtuiging gebood dat niemand anders dan ikzelf , alleenstaande moeder, het wonderlijke wezen dat mijn genen bezat fatsoenlijk groot kon brengen.

Ik speelde met vuur de hoedster van mijn eigen vlees en sterfelijkheid. Mijn gezonde leven en mijn lijf lagen mij altijd al nauw aan het hart, na de komst van het wezen dat mijn eigen bloed en getormenteerde genen met zich meezeulde nog meer. Een strikt vleesloos dieet, met veel groenten en fruit moesten mijn lichaam sterk en gezond houden. Ballet en yoga stonden haast dagelijks op het programma, in de eerste plaats voor het plezier, maar de souplesse en kracht die het mijn fysieke verpakking bezorgde waren mooi meegenomen. Sigaret noch pint waren mijn deelgenoot, van fastfood en andere zonden tegen het gezonde leven gruwelde ik.

Hoe natuurlijker en gezonder, hoe vrouwelijker ik me voelde. Toch had geen enkele behoefte om met mijn vlees te koop te lopen. Frivole lingerie en uitgesneden décolletés droeg ik (achteraf gezien gelukkig) nooit. Toch was ik enorm koket, maar dan op een manier die ikzelf natuurlijk en authentiek vond. Complimentjes over mijn lijn, en over mijn jeugdige uiterlijk kon ik echt wel smaken!

Kanker was voor rokers en voor mensen die geen sport doen en pizza’s en frieten eten , en veel bier drinken. Ik was overtuigd dat mijn levensstijl de kansen op K (zo noem ik mijn tijdelijke levensgezel) danig omlaag hielpen.

“Maar Mevrouw toch, dit kan echt geen kanker zijn hoor! Het gezwel is daar veel te groot voor, misschien is het een cyste. 40 jaar is ook nog erg jong hoor voor kanker”

Oef, maar toch wil ik graag zo snel mogelijk een diepgaand onderzoek.

“Mevrouw, deze situatie is ernstig, het gezwel is heel groot, de kans op micro-metastasen is reëel. De behandeling bestaat uit de amputatie van uw rechterborst, chemotherapie, bestraling en een chemische castratie gedurende 5 jaar”

De kans bestaat dat ik zal sterven, maar ik blijf hoopvol en positief. Een zekerheid is dat ik mijn haar tijdelijk zal verliezen, mijn vrouwelijkheid voor 5 jaar, mijn borst voor altijd.

“Mevrouw, momenteel slaat de behandeling niet aan, wij starten een andere chemo op”

De kans dat ik het niet haal stijgt! IK WIL NIET STERVEN. Nog liever verlies ik zelf mijn kind , als moest ik het eigenhandig ombrengen, dan dat ik haar moet overlaten aan de willekeur van het leven zonder mij.

“Mevrouw, als u dat wenst amputeren wij uw borst niet, maar dan is de kans op herval statistisch gezien iets groter”

Amputeer alles wat moet geamputeerd worden dokter, ook al brengt het me maar 1 % extra overlevingskansen op. IK MAG NIET STERVEN VOOR MIJN KIND.

Niets zal nog zijn zoals voorheen, dat geldt ook voor mijn lichaam. Pascal stemt toe me te fotograferen net voor de opstart van medisch traject, dit bij wijze van afscheid van mijn vertrouwde lichaam. Tijdens de behandeling beleef ik een kleine identiteitscrisis, ik houd vast aan de vrouw op de foto’s, en haat de kale, opgezwollen, wimper- en wenkbrauwloze kankerkop bovenop het ontvrouwelijkte lijf.

Op de foto’s van Pascal kijk ik na de operatie vaak naar de volledige boezem. In het hier en nu heeft de borst met kankerknobbel plaatsgemaakt voor een mottig en grijnzend litteken.

Terwijl geneeskundigen, bestralingsmachines en kotsmisselijkmakende infusen gezamenlijk de strijd voeren voor mijn genezing, begrijp ik mezelf niet meer. Sterven beangstigt me geenszins, tenminste als het mezelf betreft. Ik besef dat mijn leven niet meer waard is dan het leven van pakweg een Afrikaanse Aidslijdster of een slachtoffer van een terroristische aanval in Irak.

Maar de gedachte mijn kind te moeten achterlaten vind ik de gruwelijkste die ik ooit in mijn hele en bewogen leven heb moeten doorstaan. Ik kan niet meer, huilen helpt niet meer, ik raak niet meer in slaap. In mijn dromen vlucht ik en sterft zij nog voordat ik moet gaan… Zo wordt haar tenminste een leven zonder moeder bespaard.

In het echte leven bereid ik mijn toen 6-jarige kind voor op mijn mogelijke dood. Ik wil dat zij zoveel als mogelijk van mijn waarden, mijn inzichten meekrijgt. Ik wil dat zij later als zij groot is zal beseffen hoeveel ik van haar hield. Ik wil haar zoveel als mogelijk flink en weerbaar maken.

Ik voed haar op alsof elke dag de laatste kan zijn. Ik praat veel met haar, ik speel met haar, wij genieten van mekaar. Wij maken samen heerlijke uitstappen naar Parijs, naar Venetië, naar Kreta. Later als ze daar terug zal komen zal ze beseffen hoeveel ik van haar hield, ze zal zich herinneren wat ik belangrijk vond, ze zal mij even bij zich voelen.

Terwijl ik aan het vechten ben om te mogen blijven leven, is de kokette vrouw ook nog springlevend. Ik ben er boos om, ik begrijp het niet, waarom kan mijn ijdele ik zich niet even terugtrekken? Dat zou me alvast heel wat psychische pijn besparen. De foto’s zijn mijn troost. Ik ben niet de vrouw die ik nu voorstel. Ik voel mij de vrouw die ik was, de vrouw op de foto’s.

Ik heb ontzettend veel geluk gehad. Zeven en een half jaar later leef ik en ben ik weer gezond en gelukkig. Mijn lieve dochter is nu 14 jaar. Ik kan nog steeds hervallen. Mijn kind heeft ondertussen een basis die ruim genoeg is om zonder mij te leven. Dat is voldoende om de gruwelijkste aller angsten die ik ooit had voor altijd te temperen.

Welcome to the World of Pascal

Member Login

Not a member yet? Sign Up!

C Download Flash Player. I was bound to live a long and healthy life. It was not until I turned 34 my motherly-feelings and matching instincts had taken my body in a stormy way. My mother-feel seemed to be made out of the strongest thinkable wood. As teenager and as adult I had often bumped into the violent and brute dynamics of this world as well as my own psyche which held me captive in a painful way. I would be at the side of my own flesh and blood her whole life thanks to my wisdom that I earned through fighting and my mental agility. She would not have to endure what I went through. My motherly conviction imposed on me that no other person but me, a single mother, could raise the creature that owned my genes in a decent way. In a fierce way, I was my own keeper of flesh and mortality. My healthy lifestyle and my body had always been close to my heart, but even more so after the creature that carried my blood and tormented genes entered my life. A strictly meat-less diet, lots of vegetables en fruit had to keep my body healthy and strong. Almost every day ballet and yoga, for fun but being strong and agile on top of the nice looks were a nice match. Cigarettes nor alcohol were part of my life, fast-food and other sins against a healthy life made me shiver. The more natural and healthy, the more feminine I felt. However, I never felt I had to show of my beauty. I never wore frivolous lingerie or clothes with cleavage (I'm thankful now I didn't!). Either way, I still was very coquettish, but in a way I thought was very natural and authentic. I really liked compliments about my looks and youthful looks. Cancer was something for smokers and people who don't do sports and eat pizza and fries, and drink a lot of beer. I was convinced that because of my lifestyle the chances of meeting C. (that how I call my temporary life-partner) would be close to none. "But Madam, this cannot be cancer! The tumor is much too big, maybe it's a cyst. 40 years is very young for cancer!" Relief. But nonetheless, I want a rapid and a thorough examination. "Madam, this condition is grave, the tumor is extensive, the chances of micro-metases are realistic. The treatment consists of amputation of your right breast, chemotherapy, radiation en chemical castration for 5 years" There is a chance I will die, but I stay hopeful and positive. I am certain that I will lose my hair for a while, my femininity for 5 years, my breast forever. "Madam, the treatment is not working, we will be starting a new chemo" The chance I will not make it is rising! I DON'T WANT TO DIE! I'd rather prefer losing my child, even kill her with my bare hands, then leave her to the arbitrariness of a life without me! "Madame, I you prefer, we will not amputate your breast, but the chance of a relapse is statistically larger" Doctor, you can amputate anything you want, even if it gives me only 1% extra chance of survival. I CANNOT DIE IN FRONT OF MY CHILD! Nothing will be as before, neither it will for my body. Pascal agrees to photograph me before the treatments start, as a goodbye to my familiar body. During the treatment I have an identity-crisis, I hold on to the woman in the pictures and I hate the bald, swollen cancer-head with no eyelashes or eyebrows on top of a de-feminined body. After the operation I often look at the pictures that show a full bosom. Here and now, the breast with the tumor has changed places with a ugly and grinning scar. While doctors, radiation machines and nausea-causing infuses tried to cure me, I find it hard to understand myself. I am no longer afraid to die, as long as it concerns myself. I realise that my life has no more value compared to an African Aids-patient or a victim of a terrorist attack in Iraq. But the thought of leaving my child was the most awfull thought I ever had during my entire life. I can no longer go on, crying doesn’t help me anymore, I can’t get to sleep. In my dreams I flee and she dies before I do… This way she will not have to live a life without a mother. In real life I prepare my then 6 year old daughter for the possibility of my death. I want to give her as many of my values and my insights as possible. Later, I want her to realise how much I have loved her. I want to make her as tough and defensible as possible. I raise her as if every day could be the last one. I talk to her a lot, play with her, we enjoy each other company. We make wonderful trips to Paris, Venice and Crete. Later, when she will visit these places again, she will realize how much I loved her, she will remember what I held dear, she will feel herself near me, if only for a moment. While I’m fighting to stay alive, the coquettish woman in me is still alive. I feel angry about it, I can’t understand it, why can’t the vain me retreat for a while? It would save me a lot of psychic pain. The pictures comfort me. I’m not the woman I am now. I feel like the woman I was, the woman in the pictures. I have been extremely lucky. Seven and a half years later I’m still alive, I can feel healthy and happy again. My sweet daughter is now 14 years old. I can relapse any moment. My child now has a foundation that is strong enough to live without me. That is enough to for ever restrain my most horrid fears of all.



K. Top Ik moest imperatief lang en gezond blijven leven. Pas op mijn 34e hadden het moederschap en de bijhorende instincten me onstuimig overvallen. Mijn moedergevoel bleek uit het hardst denkbare hout gesneden. Zelf was ik als puber en volwassene vaak in botsing gekomen met de brute en wrede dynamieken van deze wereld en bovendien had mijn eigen psyche me meermaals in een pijnlijke greep gehad. Mijn door vechten verworven wijsheid, mijn mental lenigheid zouden mijn eigen vlees en bloed hartstochtelijk bijstaan, haar hele leven lang. Zij zou gevrijwaard zijn van wat ik ooit moest doorstaan. Mijn moederlijke overtuiging gebood dat niemand anders dan ikzelf , alleenstaande moeder, het wonderlijke wezen dat mijn genen bezat fatsoenlijk groot kon brengen. Ik speelde met vuur de hoedster van mijn eigen vlees en sterfelijkheid. Mijn gezonde leven en mijn lijf lagen mij altijd al nauw aan het hart, na de komst van het wezen dat mijn eigen bloed en getormenteerde genen met zich meezeulde nog meer. Een strikt vleesloos dieet, met veel groenten en fruit moesten mijn lichaam sterk en gezond houden. Ballet en yoga stonden haast dagelijks op het programma, in de eerste plaats voor het plezier, maar de souplesse en kracht die het mijn fysieke verpakking bezorgde waren mooi meegenomen. Sigaret noch pint waren mijn deelgenoot, van fastfood en andere zonden tegen het gezonde leven gruwelde ik. Hoe natuurlijker en gezonder, hoe vrouwelijker ik me voelde. Toch had geen enkele behoefte om met mijn vlees te koop te lopen. Frivole lingerie en uitgesneden décolletés droeg ik (achteraf gezien gelukkig) nooit. Toch was ik enorm koket, maar dan op een manier die ikzelf natuurlijk en authentiek vond. Complimentjes over mijn lijn, en over mijn jeugdige uiterlijk kon ik echt wel smaken! Kanker was voor rokers en voor mensen die geen sport doen en pizza’s en frieten eten , en veel bier drinken. Ik was overtuigd dat mijn levensstijl de kansen op K (zo noem ik mijn tijdelijke levensgezel) danig omlaag hielpen. “Maar Mevrouw toch, dit kan echt geen kanker zijn hoor! Het gezwel is daar veel te groot voor, misschien is het een cyste. 40 jaar is ook nog erg jong hoor voor kanker” Oef, maar toch wil ik graag zo snel mogelijk een diepgaand onderzoek. “Mevrouw, deze situatie is ernstig, het gezwel is heel groot, de kans op micro-metastasen is reëel. De behandeling bestaat uit de amputatie van uw rechterborst, chemotherapie, bestraling en een chemische castratie gedurende 5 jaar” De kans bestaat dat ik zal sterven, maar ik blijf hoopvol en positief. Een zekerheid is dat ik mijn haar tijdelijk zal verliezen, mijn vrouwelijkheid voor 5 jaar, mijn borst voor altijd. “Mevrouw, momenteel slaat de behandeling niet aan, wij starten een andere chemo op” De kans dat ik het niet haal stijgt! IK WIL NIET STERVEN. Nog liever verlies ik zelf mijn kind , als moest ik het eigenhandig ombrengen, dan dat ik haar moet overlaten aan de willekeur van het leven zonder mij. “Mevrouw, als u dat wenst amputeren wij uw borst niet, maar dan is de kans op herval statistisch gezien iets groter” Amputeer alles wat moet geamputeerd worden dokter, ook al brengt het me maar 1 % extra overlevingskansen op. IK MAG NIET STERVEN VOOR MIJN KIND. Niets zal nog zijn zoals voorheen, dat geldt ook voor mijn lichaam. Pascal stemt toe me te fotograferen net voor de opstart van medisch traject, dit bij wijze van afscheid van mijn vertrouwde lichaam. Tijdens de behandeling beleef ik een kleine identiteitscrisis, ik houd vast aan de vrouw op de foto’s, en haat de kale, opgezwollen, wimper- en wenkbrauwloze kankerkop bovenop het ontvrouwelijkte lijf. Op de foto’s van Pascal kijk ik na de operatie vaak naar de volledige boezem. In het hier en nu heeft de borst met kankerknobbel plaatsgemaakt voor een mottig en grijnzend litteken. Terwijl geneeskundigen, bestralingsmachines en kotsmisselijkmakende infusen gezamenlijk de strijd voeren voor mijn genezing, begrijp ik mezelf niet meer. Sterven beangstigt me geenszins, tenminste als het mezelf betreft. Ik besef dat mijn leven niet meer waard is dan het leven van pakweg een Afrikaanse Aidslijdster of een slachtoffer van een terroristische aanval in Irak. Maar de gedachte mijn kind te moeten achterlaten vind ik de gruwelijkste die ik ooit in mijn hele en bewogen leven heb moeten doorstaan. Ik kan niet meer, huilen helpt niet meer, ik raak niet meer in slaap. In mijn dromen vlucht ik en sterft zij nog voordat ik moet gaan… Zo wordt haar tenminste een leven zonder moeder bespaard. In het echte leven bereid ik mijn toen 6-jarige kind voor op mijn mogelijke dood. Ik wil dat zij zoveel als mogelijk van mijn waarden, mijn inzichten meekrijgt. Ik wil dat zij later als zij groot is zal beseffen hoeveel ik van haar hield. Ik wil haar zoveel als mogelijk flink en weerbaar maken. Ik voed haar op alsof elke dag de laatste kan zijn. Ik praat veel met haar, ik speel met haar, wij genieten van mekaar. Wij maken samen heerlijke uitstappen naar Parijs, naar Venetië, naar Kreta. Later als ze daar terug zal komen zal ze beseffen hoeveel ik van haar hield, ze zal zich herinneren wat ik belangrijk vond, ze zal mij even bij zich voelen. Terwijl ik aan het vechten ben om te mogen blijven leven, is de kokette vrouw ook nog springlevend. Ik ben er boos om, ik begrijp het niet, waarom kan mijn ijdele ik zich niet even terugtrekken? Dat zou me alvast heel wat psychische pijn besparen. De foto’s zijn mijn troost. Ik ben niet de vrouw die ik nu voorstel. Ik voel mij de vrouw die ik was, de vrouw op de foto’s. Ik heb ontzettend veel geluk gehad. Zeven en een half jaar later leef ik en ben ik weer gezond en gelukkig. Mijn lieve dochter is nu 14 jaar. Ik kan nog steeds hervallen. Mijn kind heeft ondertussen een basis die ruim genoeg is om zonder mij te leven. Dat is voldoende om de gruwelijkste aller angsten die ik ooit had voor altijd te temperen.